“Müsaitseniz Size Şiir Okumaya Geleceğiz” diye bir şey yazmıştım blogda, geçen sene bu zamanlar. Böyle bir şeyin hayalini kurmuştum ; gelgelelim hiçbir zaman iyi bir şiir okuyucusu olamadım. Kitaplığımdaki şiir kitapları boynu bükük bir azınlıktan ibaret. Ezberimde hiç şiir yoktur örneğin ya da şiirlerini su gibi içtiğim bir şair yoktur dünyamda. Yine de severim şiiri, yakın durmaya çalışırım bazı dönemlerde. İhtiyaç baş gösterir zira. “Şiir yazanın değil ihtiyaç duyanındır.“demişti birisi, hatırlayamadım kimdi.
Kitapçıları dolaşırken de şiir kitaplarının bulunduğu bölümler nadir uğradığım yerlerdir. Bugün Sarissa’da kitapları mıncıklarken elim Dağlarca’nın bir kitabına gidiverdi, nedendir bilinmez. Rastgele bir sayfa açtım ve karşıma çıkan ilk şiiri okudum-ki şiir okumanın en keyifli tarafı bu bence, bir romanın herhangi bir sayfasını açıp okuyamazsınız mesela-.
Ve karşıma çıkan güzel şiirin hatırına alıverdim o kitabı. Kitaplığımdaki ilk dağlarca kitabını şu alttaki şiire borçluyum.
YANITSIZ SORU
En az
Bir tek hayvanı sever
Hayvanlara en uzak duranımız bile
----
Peki neden
Kendi ulusundan başka
Bir tek ulusu bile sevmez
İnsanlara en yakın duranımız bizim
----
Ne hayvandır belki
Ne insandır belki
Yaşamamaktır belki
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder